Wanneer stoppen we met ‘Belasting’ als ultiem framewoord te gebruiken.
‘Belasting’ is niets anders dan de prijs voor overheidsdiensten (met onderwijs, gezondheidszorg, sociale zekerheid, politie, defensie, weg en water infrastructuur heb je al meer dan 80% van de overheidsuitgaven). Dit ‘belasting’ noemen is een framewoord, als je de bakker voor brood betaalt, noem je dat ook geen belasting, maar prijs voor brood. Of als je betaalt voor verzekeringspremie voor ziektekosten, inkomensverzekering, pensioen, auto of huis. Zo betaal je ook prijs voor publieke diensten.
Als er dus geroepen wordt ‘de lasten moeten omlaag, zodat mensen meer besteedbaar geld overhouden’, dan zegt men feitelijk: we willen meer besteden aan private marktproducten en diensten en minder aan publieke diensten. Koopkracht is dus niet het netto inkomen na belasting, maar het bruto inkomen, wat we dus besteden aan private en publieke goederen en diensten.
Minder belasting is minder overheidsuitgaven kan alleen als we kiezen voor:
- Of in omvang minder publieke diensten
- Of publieke diensten goedkoper maken door bv. lagere beloning of door efficiëntie maatregelen
- Of als publieke diensten effectiever worden, zodat bij mindere omvang zelfde effect wordt bereikt
- Of als we kwaliteit verlagen van de dienstverlening, waardoor het goedkoper wordt
De punten 2 t/m 3 zijn of onwenselijk of vragen eerst substantiële inspanning en zijn niet vanzelfsprekend in te boeken. Er zou dan daarover ook expliciet gerapporteerd moeten worden en niet alleen ‘we hebben minder uitgegeven aan…’, maar wat is effect daarvan.
En ook is er nog het volgende effect mogelijk. Bij verlagen belasting verschuift vaak de betaling alleen maar van publiek naar privaat, bv mindere zorg met meer eigen bijdragen, dan komt het uit ‘netto’ -inkomensdeel en schiet men er per saldo niets mee op. Bovendien is maar de vraag of verschuiving van publiek naar privaat wel leidt tot goedkoper en beter en voor wie dit dan geldt.
Bovendien is er juist roep om lonen zorg, politie, onderwijs te verhogen en dat kan alleen omhoog, als we bereid zijn tot andere inkomenspolitiek, geen voorrang aan ‘lastenverlichting’ zodat we meer geld overhouden, maar eerlijke prijs betalen voor publieke diensten, ook als dat betekent dat we minder geld overhouden voor marktproducten.
Het gaat dus om fundamenteel anders kijken naar en benoemen van ‘belasting’ of ‘overheidsuitgaven’ en bewust prioriteren van onze consumenten wensen voor publieke- versus marktproducten en diensten. De ‘belastingdruk’ is het resultaat van onze totale consumenten wensen, dus daar zou politieke debat over moeten gaan: welke diensten willen we in welke omvang met welke kwaliteit en dus niet ‘de lasten moeten omlaag’, dat kan nooit doel op zich zijn.
Laten we dus discussie zuiver houden.
No comment yet, add your voice below!